Met de perskaart van Cima Coppi in de hand begonnen we onze zaterdagochtend in Leuven. De sfeer is goed en het is al gezellig in de stad. We zijn 10 min. eerder binnen dan Marianne en Lotte en schreeuwen Marianne op 200 m van de finish naar de overwinning.

Zondagochtend hadden we het geluk om rustig op te staan, want het was slechts een korte rit naar het stadion. In de ontbijtzaal zagen we mannen met VIP-passen en Unbound-shirts, die onder het genot van een stevig ontbijt stoere verhalen deelden over de koers. Fietsen reden door het hotel alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

10 min later zoeken we de ingang van het stadion. Eenmaal binnen zie ik de bonte verzameling van Cima Coppi leden. Wim heet ons welkom en onderwerpt als een Sporza-commentator Dirk de Wolf en Marc Wauters aan een luchtig interview met mooie anekdotes. Dirk zit al in lycra, Marc draagt nog een colbert. Dirk fietst nog elke dag en heeft nu meer fietsen dan toen hij prof was, Marc fietst nog amper en dan liever alleen. Marc glundert opnieuw bij het verhaal over de Tour in Antwerpen, de Wolf staat nu meer op de weegschaal dan vroeger.
Verder denken de heren dat gravel snel professioneel wordt, Jan Bakelants denkt dat het cyclocross gaat vervangen, Dirk denkt van niet. Marc vreest dat de populariteit van de sport gaat botsen met de Groenen. Momenteel is het nog amusement voor de elite. Het startveld is om te smullen want bij menig criterium krijg je deze mannen niet bij elkaar.
Op de vraag of Dirk geen bondscoach van de Nederlandse vrouwen wilt worden zegt hij resoluut nee maar José de Cauwer zou wel willen want dan heeft hij de komende 5 jaar nog een baan.

Na de lunch dalen we af naar de catacomben van OH Leuven. Ik kleed me om in de ronde kleedkamer van King Power met de foto van Vichai Srivaddhanaprabha boven mij. Buiten schiet Wim ons weg en zo vertrek ik met ‘mijn’ groepje voor een rondje gravel met Dirk als extra adjudant. We zoeken een weg langs politie en parcours richting een uitdagend stukje off road. En dat vinden we, mooie kassei-klimmetjes en pittige afdalingen onderweg naar ons pauzepunt. Als we arriveren komt Jo al met de eerste schaal bier door. We zoeken de beste plek en horen de helikopter. De spanning stijgt. Rick Ottema draait als eerste de bocht in, gevolgd door een heleboel Belgen en daartussen zit Mathieu.
Op onze bocht bijt menig renner zich stuk, want te hard indraaien is crashen, te zacht is snelheid verlies. De stemming zit er al gauw goed in en menig passerende renner kan dat wel waarderen. Na de elite volgen de mannen van 30 jaar en ouder. De één met nog maar één shifter, de ander zwaaiend, weer een ander onder modder of bloed. De finish zien we in de partytent van de manege en dan keren we terug naar het stadion. We pakken nog een pintje en sluiten aan bij de pasta-party. Het was een mooi weekend.

📝 Marcel te Brake
📷 Lex Heijmans